Για την πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης κατά της λιτότητας
• Η σημερινή πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης των συνδικάτων δεν είναι παρά η αρχή ενός διπλού αγώνα: στα κοινοβούλια και στους δρόμους και τις πλατείες
Τα κεντρικά συνθήματα που θα κυριαρχήσουν σήμερα τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, και στην Αθήνα, στις διαδηλώσεις κατά της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, είναι χαρακτηριστικά: «για την απασχόληση και την κοινωνική δικαιοσύνη» και «φθάνει πιά! Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις». Η δε γενική γραμματέας της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, που διοργανώνει τη σημερινή πανευρωπαϊκή κινητοποίηση, η γαλλίδα Μπερναντέτ Σεγκόλ ήταν σαφής όταν δήλωνε ότι «θέλουμε να βροντοφωνάξουμε ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις σε αυτή την Ευρώπη χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ελπίδα και χωρίς προοπτικές». Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι κινητοποιήσεις όπως η σημερινή, ή κινήματα αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, όπως αυτό που είναι σε εξέλιξη τις τελευταίες ημέρες και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, δεν είναι παρά η αρχή. Και βέβαια ελπίζω σήμερα οι κινητοποιήσεις στις 27 χώρες μέλη της ΕΕ, να είναι μαζικές. Ωστόσο δεν πρόκειται παρά για ένα ξεκίνημα.
Το ξεκίνημα ενός διπλού αγώνα.
Και στα κοινοβούλια και στους δρόμους και στις πλατείες! Στα κοινοβούλια, όπως κάνουμε τους 24 μήνες της κρίσης, ως ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην Ευρωβουλή ως Ομάδα της Ενωτικής Αριστεράς και ως ΚΕΑ, που καταθέτουμε σειρά προτάσεων που έρχονται σε ρήξη με την εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και στους δρόμους και τις πλατείες για να διαδηλώσουμε την αντίθεσή μας στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση των κοινωνιών μας.
• Η Αριστερά καλείται να δώσει αγώνα για τη διαφύλαξη του σημαντικότερου, του ουσιαστικότερου συστατικού της δημοκρατίας, των εκλογών.
Πράγματι, εκείνο που διαπιστώνουμε πλέον είναι ότι θύμα αυτής της κρίσης χρέους, είναι και η δημοκρατία. Όπως παρατηρήσατε πολύ ορθά, σήμερα στην Ελλάδα και την Ιταλία έχουμε μη εκλεγμένες κυβερνήσεις ενώ στην Ισπανία και την Πορτογαλία οι ψηφοφόροι είχαν να επιλέξουν μεταξύ κομμάτων εξουσίας που στήριζαν τις πολιτικές λιτότητας! Άρα, καταρχήν η δράση όλων των αριστερών κομμάτων, των αριστερών και δημοκρατικών πολιτών πρέπει να είναι η συστηματική, δυναμική διεκδίκηση διεξαγωγής ελεύθερων και ανόθευτων εκλογών. Ποιος να το φανταζόταν ότι εν έτει 2012 στην ευρωπαϊκή ήπειρο, θα φθάναμε στο σημείο να διεκδικούμε τη ανόθευτη διεξαγωγή εκλογών απέναντι σε κυβερνήσεις – υποχείρια των συμφερόντων των τραπεζών, των αγορών, των κάθε είδους ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων. Και όμως. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η Αριστερά καλείται να δώσει αγώνα για τη διαφύλαξη του σημαντικότερου, του ουσιαστικότερου συστατικού της δημοκρατίας, των εκλογών. Πρόκειται για έναν αγώνα που δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποφύγουμε. Γιατί εκείνο που διακυβεύεται είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον μας.
• Η ενότητα της Αριστεράς μπορεί να είναι η καλύτερη ασπίδα προστασίας, απέναντι στις επιχειρήσεις εκφοβισμού εκ μέρους ευρωπαίων αξιωματούχων και πολιτικών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε παρεμφερείς προτροπές, παροτρύνσεις, και άλλες, ελάχιστα κεκαλυμμένες απειλές από ανώτατους ευρωπαίους αξιωματούχους, σχετικά είτε με το χρόνο των εκλογών, είτε με τις επιλογές που δήθεν οφείλουν να κάνουν οι έλληνες πολίτες. Τι εκφράζουν αυτού του είδους οι εκβιασμοί; Πρώτα και κύρια, τη βαθιά περιφρόνηση που τρέφουν όλοι αυτοί οι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες, και αναφέρομαι στους αξιωματούχους τύπου βαν Ρομπέι ή Γιουνκέρ, για τις δημοκρατικές διαδικασίες, για την έκφραση των πολιτών. Σε ό,τι αφορά πολιτικούς τύπου Σόιμπλε ή Ρέσλερ, έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά ριζωμένη απέχθεια – θα μπορούσε να πει κανείς και φοβία - απέναντι σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την έκφραση μιας διαφορετικής προσέγγισης από εκείνη του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Οποιοσδήποτε δεν αποδέχεται το δόγμα αυτό, θεωρείται ή ύποπτος ή αιρετικός ή επικίνδυνος ή όλα αυτά μαζί. Εξ ου και προειδοποιήσεις προς τους πολίτες να επιλέξουν με ‘σύνεση’ τα κόμματα που θα ψηφίσουν. Τρίτον, και αυτό απορρέει από τα δύο προηγούμενα, πράγματι η δημοσκοπική άνοδος των κομμάτων της Αριστεράς στην Ελλάδα προκαλεί τους φόβους των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες, των πολιτικών σε Γερμανία και Γαλλία αλλά και στη χώρα μας – θυμηθείτε τον κ. Καρατζαφέρη που εξέφραζε το φόβο του μήπως ενωθούν οι δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά κι εσχάτως-για την ακρίβεια χτες το βράδυ- όπου ο κ. Σαμαράς σε αρραγές μέτωπο με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου κουνούσε το δάχτυλο στην Αριστερά κατηγορώντας την ούτε λίγο, ούτε πολύ σχεδόν για τα πάντα στα 38 χρόνια της περιβοήτης μεταπολίτευσης.
Γιατί πράγματι οι φόβοι αυτοί, εντός κι εκτός Ελλάδας, δεν πρόκειται να υλοποιηθούν όσο η Αριστερά μένει κατακερματισμένη, παρά την πρόσκληση που συστηματικά απευθύνει για αντιμνημονιακό μέτωπο, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, προς το ΚΚΕ και τη Δημοκρατική Αριστερά. Και οι δύο δυνάμεις, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους, απορρίπτουν αυτό που στο μυαλό των πάντων μοιάζει να είναι μονόδρομος. Δηλαδή την ενότητα των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Η ενότητα αυτή μπορεί να είναι και η καλύτερη ασπίδα προστασίας, απέναντι σε αυτές τις επιχειρήσεις εκφοβισμού.
Να θυμίσω εδώ τον τόσο διαφορετικό δρόμο που έχει επιλέξει το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, που υποστηρίζει τη υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές της άνοιξης, στα τέλη Μαρτίου, ενός μη κομμουνιστή, του Ζαν Λικ Μελανσόν, στο πλαίσιο του Αριστερού Μετώπου. Οι Γάλλοι σύντροφοι, ξεπερνώντας μικροπολιτικές σκοπιμότητες, κατάφεραν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, και τα μέχρι τώρα ποσοστά του Μελανσόν στις δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι κερδίζουν το στοίχημά τους.
Η ΔΗΜΑΡ διόρθωσε τη δήλωσή της έναντι του Ντι Λίνκε το πρόβλημα όμως είναι ουσίας
Η αρχική δήλωση του υπεύθυνου ευρωπαϊκής πολιτικής της ΔΗΜΑΡ ερχόταν σε καταφανή αντίθεση με τη μέχρι σήμερα στάση του κόμματος, που έχει καταψηφίσει τα δύο μνημόνια. Το Ντι Λίνκε με την απόρριψη αυτού του πακέτου βοήθειας που δεν θα πάει στους πολίτες αλλά στις τράπεζες, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να στηρίξει με συνέπεια τις θέσεις του κι εκείνες του ΚΕΑ έναντι του χειμαζόμενου ελληνικού λαού. Αντιφατική ήταν η έκφραση απογοήτευσης από τον υπεύθυνο ευρωπαϊκής πολιτικής της ΔΗΜΑΡ. Η «διορθωτική» του δήλωση χθες το μεσημέρι, διόρθωσε μεν τα πράγματα, αλλά νομίζω ότι η διόρθωση αυτή έχει προσωρινό χαρακτήρα, γιατί το πρόβλημα δεν είναι ενός προσώπου αλλά ουσίας. Και τούτο γιατί η ΔΗΜΑΡ δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη με σαφήνεια τι προτείνει για την έξοδο από την κρίση – καταψήφισε μεν τα μνημόνια, αλλά αρνείται πεισματικά το αντιμνημονιακό μέτωπο που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποια λογική πίσω από τη στάση αυτή; Πάντως ελπίζουμε να μην είναι εκείνη που βάζει πάνω από τα μικροκομματικά οφέλη, το συμφέρον των πολιτών που σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με τη λαίλαπα των εφαρμοστικών νόμων που ισοπεδώνουν τις ζωές μας, επιβάλλοντας τη δια βίου λιτότητα.
To Γραφείο Τύπου
• Η σημερινή πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης των συνδικάτων δεν είναι παρά η αρχή ενός διπλού αγώνα: στα κοινοβούλια και στους δρόμους και τις πλατείες
Τα κεντρικά συνθήματα που θα κυριαρχήσουν σήμερα τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, και στην Αθήνα, στις διαδηλώσεις κατά της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, είναι χαρακτηριστικά: «για την απασχόληση και την κοινωνική δικαιοσύνη» και «φθάνει πιά! Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις». Η δε γενική γραμματέας της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, που διοργανώνει τη σημερινή πανευρωπαϊκή κινητοποίηση, η γαλλίδα Μπερναντέτ Σεγκόλ ήταν σαφής όταν δήλωνε ότι «θέλουμε να βροντοφωνάξουμε ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις σε αυτή την Ευρώπη χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ελπίδα και χωρίς προοπτικές». Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι κινητοποιήσεις όπως η σημερινή, ή κινήματα αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, όπως αυτό που είναι σε εξέλιξη τις τελευταίες ημέρες και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, δεν είναι παρά η αρχή. Και βέβαια ελπίζω σήμερα οι κινητοποιήσεις στις 27 χώρες μέλη της ΕΕ, να είναι μαζικές. Ωστόσο δεν πρόκειται παρά για ένα ξεκίνημα.
Το ξεκίνημα ενός διπλού αγώνα.
Και στα κοινοβούλια και στους δρόμους και στις πλατείες! Στα κοινοβούλια, όπως κάνουμε τους 24 μήνες της κρίσης, ως ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην Ευρωβουλή ως Ομάδα της Ενωτικής Αριστεράς και ως ΚΕΑ, που καταθέτουμε σειρά προτάσεων που έρχονται σε ρήξη με την εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και στους δρόμους και τις πλατείες για να διαδηλώσουμε την αντίθεσή μας στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση των κοινωνιών μας.
• Η Αριστερά καλείται να δώσει αγώνα για τη διαφύλαξη του σημαντικότερου, του ουσιαστικότερου συστατικού της δημοκρατίας, των εκλογών.
Πράγματι, εκείνο που διαπιστώνουμε πλέον είναι ότι θύμα αυτής της κρίσης χρέους, είναι και η δημοκρατία. Όπως παρατηρήσατε πολύ ορθά, σήμερα στην Ελλάδα και την Ιταλία έχουμε μη εκλεγμένες κυβερνήσεις ενώ στην Ισπανία και την Πορτογαλία οι ψηφοφόροι είχαν να επιλέξουν μεταξύ κομμάτων εξουσίας που στήριζαν τις πολιτικές λιτότητας! Άρα, καταρχήν η δράση όλων των αριστερών κομμάτων, των αριστερών και δημοκρατικών πολιτών πρέπει να είναι η συστηματική, δυναμική διεκδίκηση διεξαγωγής ελεύθερων και ανόθευτων εκλογών. Ποιος να το φανταζόταν ότι εν έτει 2012 στην ευρωπαϊκή ήπειρο, θα φθάναμε στο σημείο να διεκδικούμε τη ανόθευτη διεξαγωγή εκλογών απέναντι σε κυβερνήσεις – υποχείρια των συμφερόντων των τραπεζών, των αγορών, των κάθε είδους ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων. Και όμως. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η Αριστερά καλείται να δώσει αγώνα για τη διαφύλαξη του σημαντικότερου, του ουσιαστικότερου συστατικού της δημοκρατίας, των εκλογών. Πρόκειται για έναν αγώνα που δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποφύγουμε. Γιατί εκείνο που διακυβεύεται είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον μας.
• Η ενότητα της Αριστεράς μπορεί να είναι η καλύτερη ασπίδα προστασίας, απέναντι στις επιχειρήσεις εκφοβισμού εκ μέρους ευρωπαίων αξιωματούχων και πολιτικών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε παρεμφερείς προτροπές, παροτρύνσεις, και άλλες, ελάχιστα κεκαλυμμένες απειλές από ανώτατους ευρωπαίους αξιωματούχους, σχετικά είτε με το χρόνο των εκλογών, είτε με τις επιλογές που δήθεν οφείλουν να κάνουν οι έλληνες πολίτες. Τι εκφράζουν αυτού του είδους οι εκβιασμοί; Πρώτα και κύρια, τη βαθιά περιφρόνηση που τρέφουν όλοι αυτοί οι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες, και αναφέρομαι στους αξιωματούχους τύπου βαν Ρομπέι ή Γιουνκέρ, για τις δημοκρατικές διαδικασίες, για την έκφραση των πολιτών. Σε ό,τι αφορά πολιτικούς τύπου Σόιμπλε ή Ρέσλερ, έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά ριζωμένη απέχθεια – θα μπορούσε να πει κανείς και φοβία - απέναντι σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την έκφραση μιας διαφορετικής προσέγγισης από εκείνη του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Οποιοσδήποτε δεν αποδέχεται το δόγμα αυτό, θεωρείται ή ύποπτος ή αιρετικός ή επικίνδυνος ή όλα αυτά μαζί. Εξ ου και προειδοποιήσεις προς τους πολίτες να επιλέξουν με ‘σύνεση’ τα κόμματα που θα ψηφίσουν. Τρίτον, και αυτό απορρέει από τα δύο προηγούμενα, πράγματι η δημοσκοπική άνοδος των κομμάτων της Αριστεράς στην Ελλάδα προκαλεί τους φόβους των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες, των πολιτικών σε Γερμανία και Γαλλία αλλά και στη χώρα μας – θυμηθείτε τον κ. Καρατζαφέρη που εξέφραζε το φόβο του μήπως ενωθούν οι δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά κι εσχάτως-για την ακρίβεια χτες το βράδυ- όπου ο κ. Σαμαράς σε αρραγές μέτωπο με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου κουνούσε το δάχτυλο στην Αριστερά κατηγορώντας την ούτε λίγο, ούτε πολύ σχεδόν για τα πάντα στα 38 χρόνια της περιβοήτης μεταπολίτευσης.
Γιατί πράγματι οι φόβοι αυτοί, εντός κι εκτός Ελλάδας, δεν πρόκειται να υλοποιηθούν όσο η Αριστερά μένει κατακερματισμένη, παρά την πρόσκληση που συστηματικά απευθύνει για αντιμνημονιακό μέτωπο, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, προς το ΚΚΕ και τη Δημοκρατική Αριστερά. Και οι δύο δυνάμεις, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους, απορρίπτουν αυτό που στο μυαλό των πάντων μοιάζει να είναι μονόδρομος. Δηλαδή την ενότητα των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Η ενότητα αυτή μπορεί να είναι και η καλύτερη ασπίδα προστασίας, απέναντι σε αυτές τις επιχειρήσεις εκφοβισμού.
Να θυμίσω εδώ τον τόσο διαφορετικό δρόμο που έχει επιλέξει το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, που υποστηρίζει τη υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές της άνοιξης, στα τέλη Μαρτίου, ενός μη κομμουνιστή, του Ζαν Λικ Μελανσόν, στο πλαίσιο του Αριστερού Μετώπου. Οι Γάλλοι σύντροφοι, ξεπερνώντας μικροπολιτικές σκοπιμότητες, κατάφεραν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, και τα μέχρι τώρα ποσοστά του Μελανσόν στις δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι κερδίζουν το στοίχημά τους.
Η ΔΗΜΑΡ διόρθωσε τη δήλωσή της έναντι του Ντι Λίνκε το πρόβλημα όμως είναι ουσίας
Η αρχική δήλωση του υπεύθυνου ευρωπαϊκής πολιτικής της ΔΗΜΑΡ ερχόταν σε καταφανή αντίθεση με τη μέχρι σήμερα στάση του κόμματος, που έχει καταψηφίσει τα δύο μνημόνια. Το Ντι Λίνκε με την απόρριψη αυτού του πακέτου βοήθειας που δεν θα πάει στους πολίτες αλλά στις τράπεζες, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να στηρίξει με συνέπεια τις θέσεις του κι εκείνες του ΚΕΑ έναντι του χειμαζόμενου ελληνικού λαού. Αντιφατική ήταν η έκφραση απογοήτευσης από τον υπεύθυνο ευρωπαϊκής πολιτικής της ΔΗΜΑΡ. Η «διορθωτική» του δήλωση χθες το μεσημέρι, διόρθωσε μεν τα πράγματα, αλλά νομίζω ότι η διόρθωση αυτή έχει προσωρινό χαρακτήρα, γιατί το πρόβλημα δεν είναι ενός προσώπου αλλά ουσίας. Και τούτο γιατί η ΔΗΜΑΡ δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη με σαφήνεια τι προτείνει για την έξοδο από την κρίση – καταψήφισε μεν τα μνημόνια, αλλά αρνείται πεισματικά το αντιμνημονιακό μέτωπο που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποια λογική πίσω από τη στάση αυτή; Πάντως ελπίζουμε να μην είναι εκείνη που βάζει πάνω από τα μικροκομματικά οφέλη, το συμφέρον των πολιτών που σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με τη λαίλαπα των εφαρμοστικών νόμων που ισοπεδώνουν τις ζωές μας, επιβάλλοντας τη δια βίου λιτότητα.
To Γραφείο Τύπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου